হেৰাই গ'ল গৰখীয়া সেঁৱা
সদানন্দ শইকীয়া, খান্দাজান, দৰং
(TQF, Assamৰ গোটৰ ই-আলোচনী অতুলনীয় অন্তৰীপত
প্ৰকাশিত প্ৰবন্ধ)
গৰু হিন্দুসকলৰ বাবে এক পূজনীয়, পবিত্ৰ জন্তু। বৈদিক যুগৰ পৰাই গৰুক ছোৱা-চিতা কৰিবলৈ গৰখীয়াসকল ব্যস্ত থকাৰ কথা কোনে নাজানে? গৰুৰ সৰ্বতোপ্ৰকাৰৰ উপকাৰৰ বাবেই গৰখীয়াসকলে গৰুক অতীজৰে পৰা আপদাল কৰাৰ পৰম্পৰা ভাৰতীয় সংস্কৃতিত দেখা যায়। আনকি গৰখীয়া সকলৰ সন্মানৰ বাবেই ভাৰতৰ বিভিন্ন ঠাইত গৰখীয়া দৌল, গৰখীয়া মন্দিৰ, গৰখীয়া সভা আদি অনুষ্ঠিত কৰি আহিছে। কৃষি সংস্কৃতিৰ লগত অতীজৰে পৰা গৰু জৰিত হৈ আহিছে। মাটি চহাবলৈ গৰুৰে হাল বোৱাৰ লগতে গৰুৰ মল-মূত্ৰ উভয়েই কৃষিত উন্নত জৈৱিক সাৰ হিচাপে ব্যৱহৃত হৈ আহিছে। একেদৰে গৰুৰ গাখীৰ পুষ্টিদায়ক খাদ্য।ইয়াৰোপৰি গৰুৰ শিং, ছাল,হাড় সকলোবোৰৰ পৰাই বিবিধ সামগ্ৰী বনোৱা হয়।ইমানবোৰ উপকাৰৰ বাবেই গৰু ভাৰতীয় সমাজত যুগে যুগে পুজিত হৈ আহিছে।
